Osoby powyżej 80. roku życia powinny być brane pod uwagę przy kwalifikacji do leczenia osteoporozy po przebytym złamaniu, aby ograniczyć dalsze ryzyko zdrowotne – wynika z badania przedstawionego podczas corocznego spotkania Endocrine Society – ENDO 2025 w San Francisco (Kalifornia, USA).
„Wraz ze starzeniem się globalnej populacji obserwujemy wzrastające obciążenie związane z osteoporozą” – podkreśliła dr Gianina Flocco, rezydentka Cleveland Clinic w Cleveland, Ohio. – „Nasze badanie wspiera potrzebę rozpoczynania leczenia osteoporozy u osób po 80. roku życia po przebytym złamaniu, ponieważ wykazano, że zmniejsza ono zarówno liczbę hospitalizacji, jak i śmiertelność”.
Zespół badawczy pod kierunkiem dr Flocco wykorzystał bazę danych TriNextX obejmującą informacje zdrowotne 88 676 pacjentów w wieku 80 lat i starszych, którzy doznali złamania związanego z osłabieniem kości wskutek osteoporozy.
Pacjentów podzielono na dwie równe grupy:
Pierwsza grupa (44 338 osób) otrzymywała leczenie jednym z czterech leków przeciwko osteoporozie: bisfosfoniany, denosumab, raloksyfen lub teriparatyd.
Druga grupa (również 44 338 osób) nie otrzymała żadnego leczenia przeciwko osteoporozie.
Obserwacja pacjentów trwała przez pięć lat od momentu złamania. Analiza uwzględniała współistniejące choroby, takie jak: nadciśnienie tętnicze, cukrzyca, choroba niedokrwienna serca, otyłość, niewydolność serca, udar, POChP, przewlekła choroba nerek, hiperlipidemia, reumatoidalne zapalenie stawów, nowotwory oraz niedobór witaminy D.
W grupie leczonej odnotowano niższe ryzyko hospitalizacji oraz niższą ogólną śmiertelność.
Według dr Flocco, w najbliższych latach należy spodziewać się dalszego wzrostu liczby przypadków osteoporozy. Wyniki badania stanowią silny argument za leczeniem seniorów, szczególnie tych najbardziej podatnych na złamania w zaawansowanym wieku.
„Nasze dane wspierają konieczność bardziej indywidualnego podejścia do inicjacji leczenia osteoporozy, również u osób powyżej 80. roku życia” – powiedziała Flocco. – „Terapia ukierunkowana na zmniejszenie ryzyka powikłań osteoporozy, takich jak złamania prowadzące do niepełnosprawności lub zgonu, może znacząco wpłynąć na poprawę jakości i długości życia starzejącej się populacji”.
Źródło: The Endocrine Society
